Katechumenat pochrzcielny:
Słowo katechumenat, odnoszące się do praktyki duszpasterskiej z wczesnych wieków istnienia Kościoła, kojarzy się najczęściej z przygotowywaniem do chrześcijaństwa ludzi nieochrzczonych. Jest to rozumienie katechumenatu w sensie ścisłym. Obejmuje on ludzi dorosłych (w prawie kanonicznym dorosły to człowiek, który ukończył siódmy rok życia) jeszcze nie ochrzczonych, którzy przygotowują się do przyjęcia sakramentów chrześcijańskiego wtajemniczenia.
Począwszy od V wieku katechumenat w swojej pierwotnej i klasycznej formie zaczyna stopniowo zanikać. Po pierwsze dlatego, że została wprowadzona reguła chrztu niemowląt, a po drugie masowe nawracanie ludów pogańskich pociągnęło za sobą skracanie czasu formacji chrzcielnej i praktycznie właściwe wprowadzenie w chrześcijaństwo następowało dopiero po przyjęciu chrztu. Funkcję, którą w pierwotnym Kościele spełniał katechumenat, przejęła rodzina i najbliższe środowisko. Niektórzy określają tę sytuację w historii duszpasterstwa w ten sposób, że po instytucji katechumenatu w sensie ścisłym pojawiła się forma katechumenatu rodzinnego, parafialnego, a nawet szkolnego. Czytaj więcej…
Dodaj komentarz