Skip to content
Jadwiżanki Jadwiżanki

Menu

  • Wspólnota
    • Historia
    • Charyzmat
    • Patronowie
    • Formacja
    • Klasztory
  • Aktualności
  • Czytelnia/blogi
    • Czytelnia
    • Rozważania
    • Okno biblijno-liturgiczne
    • Z pism Założyciela
    • Bibliografia Założyciela
    • Varia
    • Blogi
    • Dom Modlitwy
    • Iść za Barankiem
    • Angelologia i dal
    • Głębiej niż widzisz
    • Kwiaty w kościele
    • Katechumenat w Łodzi
    • Vlog liturgiczny
    • Sponsa Verbi
  • Powołania
  • Galeria
  • Kontakt
  • Klasztory

Po co jest życie konsekrowane?

1 lutego 2018 28 lutego 2018 w dziale Rozważania
12387851_10205861094982359_1529343905_n
Marzena Władowska CHR

Życie konsekrowane to życie poświęcone Bogu na wyłączną własność. Poświęcone, czyli właśnie konsekrowane, a konsekrowane to zarezerwowane w najgłębszej intymności dla Boga; jakby wyłączone z powszechnego „trybu” i przeznaczone wyłącznie Jemu – dla Jego Miłości.

Zakonnicy, zakonnice, osoby żyjące w instytutach świeckich, dziewice konsekrowane to są jednak ludzie zwyczajni, bo przecież zostali oni wzięci z ludu, z naszych rodzin. Można z dobrej ciekawości zapytać, co się stało w ich życiu, że „zrezygnowali”, jak to się potocznie mówi, z radości i trudów życia rodzinnego, z daru intymności małżeńskiej, często z zawodu, z szeroko rozumianej samorealizacji i wszelkiego posiadania, i wybrali życie czyste, ubogie i posłuszne? W imię czego? No… trzeba powiedzieć, że w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Nie inaczej. Odpowiedź, jak widzimy, jest prosta, choć życie według tej odpowiedzi wymaga nieustannego pogłębiania świadomości daru, jakim jest powołanie, w przeciwnym razie człowiek może się pogubić i wypuścić z rąk skarb woli Bożej (podobnie jest zresztą w życiu małżeńskim, rodzinnym).
nowicjuszki2013_23Jedno jest pewne – to nie ludzie wybierają Boga, to nie ludzie wybierają taką czy inną formę życia, bo Bóg pierwszy nas umiłował i to On powołuje człowieka. Znając nas bardziej niż my samych siebie wie, co jest dla nas najlepsze.
Zasadniczo w życiu chodzi o świętość. Nie ma więc „lepszego”, „wyższego”, lub „gorszego” powołania. Życie zakonne nie jest stanem nad-zwyczajnym, a zakonnicy i zakonnice nie są ludźmi nad-przeciętnymi. Bóg nie wybiera ich ze względu na ich nadzwyczajne walory osobowościowe, czy ze względu na ich naturalną pobożność. Powołuje ich na ścieżkę życia konsekrowanego, bo wie, że na tej drodze osiągną PODOBIEŃSTWO z najpiękniejszym spośród Synów ludzkich. I o nic innego nie chodzi. Wszystkie dzieła apostolskie są wtórne do tego SPOTKANIA w intymności serca. One są niejako „skutkiem ubocznym” jedności z Bogiem, nie celem nadrzędnym. Ile razy Kościół wchodził na drogę zbytniego praktycyzmu i aktywizmu, tyle razy gubił skarb Miłości, i tyle razy w efekcie po jakimś czasie kończyły się, wyczerpywały ludzkie dzieła, bo były zbyt ludzkie, bo zabrakło im nadprzyrodzonego napędu modlitwy i miłosnej ofiary.
I analogicznie, jeśli Bóg, znając nas, wie, że świętość, czyli PODOBIEŃSTWO ze Świętym, pewniej osiągniemy na drodze życia małżeńskiego, przez jedność z drugim człowiekiem, który staje się dla mnie najbliższym Chrystusem, najbliższym Wcielonym, to uzdalnia mnie do takiego rodzaju życia i posługi i gwarantuje „wystarczającą łaskę”, żebyśmy razem wypełnili to zadanie. Łaski nigdy nie brakuje, nigdy nie jest jej za mało. To raczej my mało wierzymy w to, co Bóg powiedział – Bóg Prawdziwy i Niezawodny – czyniąc Go nieświadomie „kanciarzem”. Mało wierzymy w to, że wystarczy nam Jego łaski, bo On tak powiedział, a skoro powiedział, to tak jest. Bóg jest z nami nieustannie i podtrzymuje nas w drodze do nieba.
To ważne, żebyśmy uchwycili logikę Bożej pedagogii. Wybór drogi konsekrowanej – paradoksalnie – nie jest wyborem człowieka, ale miłującą zgodą człowieka na wcześniejszy wybór Boga. To Bóg nas wybiera, woła, a my po tym wołaniu (po-wołaniu) odpowiadamy na Jego wezwanie.
Osoby tak wybrane podejmują życie według rad ewangelicznych (Bóg nie zostawia nas sierotami i dobrze nam radzi) – czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Chcemy upodobnić się do Chrystusa czystego (związanego całym sercem, całą duszą i całym umysłem z Ojcem), do Chrystusa ubogiego (który wszystko miał u Boga i nic nie miał swojego), aby być wolnym, dyspozycyjnym wobec Opatrzności i miłosiernym wobec bliźnich, i do Chrystusa posłusznego (który przez miłosne posłuszeństwo wysłużył nam Zbawienie). Bo przecież uczeń nie jest nad Mistrza, a naśladowanie polega na realnym, nie tylko „metaforycznym”, wstępowaniu w Jego ślady.
Wszystko, oczywiście, opatrzone jest pieczęcią wolności. Bóg nigdy nie mówi: „Chodź za Mną, bo jak nie, to zobaczysz…”. Zawsze pozostawia człowiekowi wolność, mówi czule, a zarazem z najgłębszą powagą: „Jeśli chcesz…” Ci więc, którzy odkryli w sercu PIERWSZĄ Miłość Boga, Miłość Totalną, ci, których tajemniczo wybrał, zostawiają wszystko i idą za Nim. Utrzymanie radykalizmu na tej drodze jest zadaniem na całe życie. Dlatego módlmy się wzajemnie za siebie, żebyśmy wypełnili wolę Boga, bo w niej ukryty jest skarb i w niej odnajdziemy nasze szczęście, chociażby nawet nasze życie przetkane było doświadczeniami wielkiego trudu i cierpienia.
Widać więc, że poniekąd nie mamy wyboru… – zarówno osoby konsekrowane, jak i te, które Bóg powołuje do życia w małżeństwie, w rodzinie, w życiu samotnym – wszyscy mamy być święci, tzn. podobni do Niego. Uczta w niebie zapowiada się niezwykle ciekawie. Będzie spotkaniem z Bogiem i Jego świętymi w miłości, której cechą rozpoznawczą będzie PODOBIEŃSTWO do Pięknego. Nieśmy się wzajemnie, by na tej Uczcie nikogo z nas nie zabrakło.

Marzena Władowska CHR, „Posłaniec św. Antoniego”, 2 (2015).

Napisała: Marzena Władowska

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

  • Witaj na stronie sióstr jadwiżanek wawelskich. Zapraszamy Cię do poznawania nas i tego, co robimy, bo otrzymałyśmy Dar, którym pragniemy się dzielić:

    „Doświadczenie Obecności Boga przemienia życie człowieka. Jest jak narodziny, jak wydostanie się nagle w przestrzeń człowiekowi właściwą, gdzie można oddychać powietrzem i ze zdumieniem oglądać świat, który jest” (Bp Wacław Świerzawski – nasz Założyciel).

  • Aktualności
  • 25-lecie kanonizacji św. Jadwigi Królowej
  • Zapraszamy i polecamy
  • Nowe teksty

Okno biblijno-liturgiczne

XV Niedziela Zwykła

XV Niedziela Zwykła

XIV Niedziela Zwykła

XIV Niedziela Zwykła

XIII Niedziela Zwykła

XIII Niedziela Zwykła

XII Niedziela Zwykła

XII Niedziela Zwykła

Niedziela Trójcy Najświętszej

Niedziela Trójcy Najświętszej

Zesłanie Ducha Świętego

Zesłanie Ducha Świętego


Katechumenat Kraków

Katechumenat Kraków

Katechumenat Sandomierz

Katechumenat Sandomierz

Katechumenat Szczecin

Katechumenat Szczecin

Ośrodek Formacji Liturgicznej

Ośrodek Formacji Liturgicznej

Fundacja „Powrót”

Fundacja „Powrót”

Katechumenat Łódź

Katechumenat Łódź

KONTAKT

Siostry Świętej Jadwigi Królowej Służebnice
Chrystusa Obecnego (jadwiżanki wawelskie)

E-mail:
jadwizanki.chr@gmail.com

Dom Generalny
ul. Skalica 21B, 30-376 Kraków
tel: (+48) 12 632 97 42

Konto Zgromadzenia:
Bank Pekao S.A. III O. w Krakowie
PL 41 1240 2294 1111 0000 3723 0636

MÓDL SIĘ RAZEM Z NAMI

brewiarz.pl

brewiarz.pl

SKRZYNKA INTENCJI

PYTANIA

POWOŁANIA

E-mail:
powolania12@gmail.com

© 2023 Jadwiżanki