Skip to content
Jadwiżanki Jadwiżanki

Menu

  • Wspólnota
    • Historia
    • Charyzmat
    • Patronowie
    • Formacja
    • Klasztory
  • Aktualności
  • Czytelnia/blogi
    • Czytelnia
    • Rozważania
    • Okno biblijno-liturgiczne
    • Z pism Założyciela
    • Bibliografia Założyciela
    • Varia
    • Blogi
    • Dom Modlitwy
    • Iść za Barankiem
    • Angelologia i dal
    • Głębiej niż widzisz
    • Kwiaty w kościele
    • Katechumenat w Łodzi
    • Vlog liturgiczny
    • Sponsa Verbi
  • Powołania
  • Galeria
  • Kontakt
  • Klasztory

Dziewicza wiara i miłość

8 grudnia 2018 8 grudnia 2018 w dziale Komentarze, Z pism Założyciela
406768_sandomierz300408_hp08_34
Bp Wacław Świerzawski

Dziewiczy wgląd Maryi w Misterium Syna-Boga był przygotowany zasadniczo „z góry”, przez Stwórcę. Niepokalanie Poczęta to też Przeczysta. Ale Jej dziewictwo to coś więcej niż Niepokalane Poczęcie. Nie wystarczy powiedzieć, że jedno jest konsekwencją drugiego. Bo dar dziewictwa wiąże się ściśle z wiarą i miłością człowieka odpowiadającego na Bożą inicjatywę miłości. Jest dojrzałym owocem i wyrazem wiary umarłej i zmartwychwstałej. I takiej miłości. Dziewictwo jest stanem wiary i dziewiczej miłości. Jest obyczajem zmartwychwstałych (Łk 20, 35-36).

Kto uwierzył, zaufał i miłuje w sposób radykalny swojego Pana, pragnie, by On był jedynym Umiłowanym. Jedyność objawionego tu i teraz Boga człowiekowi urzeczonemu wyborem i powołaniem go do wspólnoty przyjaźni, jedyność Pana Zmartwychwstałego – rodzi dziewictwo. Dziewictwo jest wiarą i miłością nasyconą obecnością Pana! Maryja poczęła w Duchu, zanim poczęła w ciele  (św. Augustyn). Jej droga dziewiczej konsekracji, opierająca się na fundamencie niepokalaności, została dopełniona przez ogarniając Ją całkowicie Misterium obecnego, oddającego się Jej Pana.

Józefa przyjęła dla wierności tradycji, ale również wiedząc, że „nihil Christo carius” [nic droższego nad Chrystusa]. Można snuć wiele domysłów na temat analizy Jej aktu wiary i Jej aktu miłości, jakim przyjmowała Najwyższego. „Wielbi dusza moja Pana” – śpiewała rozradowana i przeniknięta tą wspaniałą ekstazą, jaką przepełnia obecny Oblubieniec.

Kapłan Jezusa Chrystusa znajduje w tym modelu kształt dla własnego dziewictwa. W zależności od tego, czy został powołany pod Damaszkiem, czy odkrywał swoją drogę stopniowo i etapami, rysuje się przed nim ideał jego własnej dziewiczej konsekracji.

Najczęściej jest ona pojmowana jako celibat. Wiąże się to z niedojrzałą jeszcze wiarą i zaczątkową miłością Pana. Nie sięga ona poza granice widzialnego. Taka miłość nie „idzie” jeszcze do oczu, by widziały wszystko jako nowe i by ogarnęły całość wszystkiego. Ze wzrostem i dojrzewaniem cnót wiary, nadziei i miłości, kiedy ofiara i wierność literze pozwalają coraz bardziej na rozświetlanie litery duchem, jawi się prawdziwy wymiar dziewictwa. Nie jest już ono rezygnacją. Jest przyjęciem takiego ładunku światła, że drogi Boże i sam Pan jawią się na horyzoncie w przejrzystym kształcie. Pan jest! Pan jest Oblubieńcem, jedynym! Pan – właśnie On – wezwał mnie i powołał dla siebie.

Takie wyznanie, będące często owocem zakończonej „mocy ducha”, jest równe blaskowi poranka wielkanocnego. Ponieważ wiara i miłość przeszły od litery do ducha, od śmierci do życia. Można by tutaj sięgać do klasycznych zasad teologii życia wewnętrznego, aby porównywać to odkrycie z etapami kolejnych nawróceń. Ale najprościej jest powiedzieć, że coś się dokonało: oczy widzą, uszy słyszą. Pan jest! Dziewiczy kapłan jest pełen pokoju i radości. Jak Maryja śpiewa swoje Magnificat.

Nie można pominąć sprawy najważniejszej. Całkowity dar dojrzałej i ufnej wiary oraz miłości wyprzedzającej wszelkie poznanie udziela kapłanowi specjalnej łaski: odkrywa on w sprawowanej liturgii drugą, ukrytą stronę misterium, odkrywa w obrzędach i słowach obecnego Pana, Pana obecnego w Hostii i w przyjmujących Ją, Pana obecnego w sobie. Jeśli spotykają się dwa całkowicie sobie oddane serca, sprawa liturgia jest miejsce weselnych zrękowin. Dziewiczy kapłan, mający wiarę i miłość dojrzałą dziewictwem, „jest widowiskiem światu, aniołom i ludziom” (1 Kor 4, 9).

Bp Wacław Świerzawski, Maryja i kapłan, Sandomierz 1995, s. 17-19.

Napisała: Marzena Władowska

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

  • Witaj na stronie sióstr jadwiżanek wawelskich. Zapraszamy Cię do poznawania nas i tego, co robimy, bo otrzymałyśmy Dar, którym pragniemy się dzielić:

    „Doświadczenie Obecności Boga przemienia życie człowieka. Jest jak narodziny, jak wydostanie się nagle w przestrzeń człowiekowi właściwą, gdzie można oddychać powietrzem i ze zdumieniem oglądać świat, który jest” (Bp Wacław Świerzawski – nasz Założyciel).

  • Aktualności
  • 25-lecie kanonizacji św. Jadwigi Królowej
  • Zapraszamy i polecamy
  • Nowe teksty

Okno biblijno-liturgiczne

XV Niedziela Zwykła

XV Niedziela Zwykła

XIV Niedziela Zwykła

XIV Niedziela Zwykła

XIII Niedziela Zwykła

XIII Niedziela Zwykła

XII Niedziela Zwykła

XII Niedziela Zwykła

Niedziela Trójcy Najświętszej

Niedziela Trójcy Najświętszej

Zesłanie Ducha Świętego

Zesłanie Ducha Świętego


Katechumenat Kraków

Katechumenat Kraków

Katechumenat Sandomierz

Katechumenat Sandomierz

Katechumenat Szczecin

Katechumenat Szczecin

Ośrodek Formacji Liturgicznej

Ośrodek Formacji Liturgicznej

Fundacja „Powrót”

Fundacja „Powrót”

Katechumenat Łódź

Katechumenat Łódź

KONTAKT

Siostry Świętej Jadwigi Królowej Służebnice
Chrystusa Obecnego (jadwiżanki wawelskie)

E-mail:
jadwizanki.chr@gmail.com

Dom Generalny
ul. Skalica 21B, 30-376 Kraków
tel: (+48) 12 632 97 42

Konto Zgromadzenia:
Bank Pekao S.A. III O. w Krakowie
PL 41 1240 2294 1111 0000 3723 0636

MÓDL SIĘ RAZEM Z NAMI

brewiarz.pl

brewiarz.pl

SKRZYNKA INTENCJI

PYTANIA

POWOŁANIA

E-mail:
powolania12@gmail.com

© 2023 Jadwiżanki