Świętować będziemy 8 czerwca b.r. 25-lecie kanonizacji naszej tytularnej Patronki św. Jadwigi Królowej. W ramach przygotowań do tej uroczystości będziemy co tydzień publikować na naszej stronie trochę treści o Niej. Dziś druga część.
Niech nas Królowa Jadwiga obudzi
Wielokrotnie już w dziejach Kościoła w Polsce zwracano uwagę narodu na niezwykle płodną obecność jej ducha w naszej historii i na uniwersalny wymiar jej świętości.
Dla umocnienia Kościoła i Ojczyzny (…) warto dzisiaj na nowo wskazać na najbardziej aktualne źródła inspiracji płynącej z życia i duchowości świętej polskiej władczyni Jadwigi.
Jej troska o przekaz Ewangelii
Za co podziwia i za co ukochał naród tę najbardziej popularną wśród wszystkich warstw i stanów świętą, na której grobie działy się liczne cuda? Nazwano ją „chwałą Krakowa”, „radością Polski”, „matką narodów”. Mówił poeta, Lucjan Rydel, że jej imię „nie ma u nas równego sobie, a jedno tylko ma wyższe i świętsze: imię Bogurodzicy Dziewicy”. Święta Jadwiga jest zadziwiająco nowoczesnym wzorem świeckiej świętości: radykalnego przylgnięcia do Chrystusa pośród licznych zajęć wiążących człowieka ze światem. (…) Stanowi przede wszystkim przykład zapału misyjnego i ofiarności w służbie ewangelizacji – tak bardzo aktualnej zarówno w jej czasach, w świecie jeszcze częściowo pogańskim, jak i dzisiaj, w cywilizacji częściowo już neopogańskiej. Jej małżeństwo z Jagiełłą otworzyło drogę Litwie do Kościoła Chrystusowego. Królowa osobiście uczestniczyła w dziele wyposażania Kocioła na Litwie, starała się też zapewnić nowo ochrzczonemu narodowi formację religijną przez przygotowanie na uniwersytecie w Pradze kadry kapłanów z Litwy, dla których ufundowała tam bursę.
Podobnie narzędziem ewangelizacji miała być Akademia Krakowska, odnowiona za przyczyną światłej władczyni przez fundację Wydziału Teologicznego i sprowadzenie z Pragi uczonych kapłanów profesorów. Pierwsze na ziemiach Korony i Litwy studia teologiczne na poziomie uniwersyteckim miały zapewnić pogłębioną formację intelektualną i duchową misjonarzom udającym się na Litwę i Ruś. Uniwersytet w Krakowie, odnowiony na wzór paryskiej Sorbony, wprowadził Polskę na ścieżki europejskie, zyskując znaczenie międzynarodowe. Królowa zapisała Uniwersytetowi wszystkie swe kosztowności. Ubogą ciałem i duchem pochowano z drewnianymi regaliami. Święta Jadwiga przynosi Kościołowi w Polsce model wiedzy i teologii w służbie wiary, w służbie wtajemniczania człowieka w spotkanie z Bogiem. Jako osoba świecka jest zachętą dla świeckich do wzięcia odpowiedzialności za przekaz wiary, przede wszystkim przez swą rzetelną znajomość i umiłowanie Tradycji Kościoła. Kieruje naszą uwagę na zagrożenia wewnątrzkościelne – religijny subiektywizm i irracjonalizm przeciwny wiedzy, na racjonalizm przeciwny Objawieniu, na liberalizm przeciwstawiający się Krzyżowi, na wszelkiej maści „konia trojańskiego w mieśćcie Boga”. Kieruje też uwagę ku potrzebom Kościoła na dawnych ziemiach polskich.
Sama Królowa od dzieciństwa była wychowywana na klasyce religijnej. Czytała Biblię, Ojców Kościoła, dzieła świętych. Wiele z tych pozycji przyswojono niewielkiej jeszcze wtedy objętością literaturze polskiej, tłumacząc je na język polski właśnie dla niej. Ojczyźnie, Kościołowi, swoim najbliższym na dworze starała się zapewnić przewodników najwyższego lotu duchowego. Zwana „matką duchownych” i „ucieczką kapłanów”, stawiała osobom duchownym wysokie wymagania. W dobie licznych tendencji wypaczających naukę i praktykę Kościoła jest przykładem umiłowania Tradycji i ufnego przylgnięcia do Stolicy Apostolskiej.
Opracowanie tekstu na podstawie książki:
Bp Wacław Świerzawski, Święta Jadwiga Królowa – zachował ją Bóg dla naszych czasów, Wyd. Diecezjalne, Sandomierz 1998, s. 57-59.
Pierwsza część Jadwiga świadoma obecności Chrystusa: https://www.jadwizanki.pl/2022/04/06/poznawaj-sw-jadwige-krolowa-cz-1/
Dodaj komentarz