Ks. prof. Jacek Urban, historyk Kościoła, w rekolekcjach „Św. Jadwiga Królowa wobec sytuacji kryzysowych” przybliża postać Pani Wawelskiej , której doświadczenie życia i wiary, może wiele nas nauczyć.
Zapraszamy do wysłuchania całości (pięć konferencji) i przeczytania wstępów przygotowanych przez s. Alicję:
Kryzys jest nieodzowny w rozwoju człowieka – ale musi się przemienić w postęp. Rozwój człowieka odbywa się nie tylko w sposób ciągły, ale i „skokowo”, zwłaszcza przez pokonywanie kolejnych kryzysów. Są w naszym życiu bolesne straty: odejście bliskich, kalectwo, porzucenie. Dla kobiety takim dramatycznym momentem jest śmierć dziecka. Jak pokonać tę trudną sytuację, gdy doświadcza się załamania świata, utraty przyszłości, walki z depresją i by nie oskarżać innych oraz nie koncentrować się na sobie?
s. Alicja Rutkowska CHR
KRYZYS WYBORU DROGI ŻYCIOWEJ
Pluralizm, jaki obecnie doświadczamy, nie jest czymś złym. Różnorodność powołań może być ubogacająca. Kiedy staje się kryzysem? Wtedy, gdy w rozeznaniu poszło coś nie tak: 1) Nie potrafiłem docenić wcześniejszych faktów, sygnałów, posiadanych predyspozycji jako czegoś, co ukierunkowuje mój wybór drogi życiowej. Zabrakło też odwagi, by pójść za tym; 2) Nie uznałem czegoś za powołanie; 3) Nie mam (czy też nie znam) tych kryteriów, które określają powołanie.
A po latach, gdy w życiu dzieje się źle, łatwo zanegować własną decyzję o wyborze powołania i wycofać się z niej poprzez mechanizmy racjonalizacji i powiedzenia sobie, że to pomyłka. Łatwiej się wycofać niż trwać w tym, co jest trudem.
Potrzeba więc nie tylko zmobilizowania wszystkich sił, by dobrze i właściwie rozeznać swoją drogę życia, ale i potem, by nie dać sobie wmówić, że to była pomyłka. Pomyłka, czyli rozminięcie się z prawdą. A okazuje się, że za późniejszą sytuację kryzysową może odpowiadać brak kontynuacji powołania. Nie rozwijam już, nie pielęgnuję tego, co wybrałem. Przez czyny, postawy i inne aktywności rozmijam się z istotą swego powołania, zagubiając w świecie.
Przykład św. Jadwigi Królowej i wierność rozeznanemu zamysłowi Boga wobec Jej życia uczy nas, jak wielki ma to wpływ na kształt społeczeństwa, polityki, wyznania wiary, sposobu ewangelizacji. Może być miejscem dawania świadectwa lub zgorszenia, ruiny życia.
s. Alicja Rutkowska CHR
KRYZYS PRZYWÓDCY
Dlaczego Jadwiga może inspirować przywódców? Przez wiarę oraz miłość do Boga i Ojczyzny. Jako chrześcijanka wiedziała, że podstawową rzeczą, jeśli chodzi o przywództwo, jest odniesienie do Pana Jezusa, który pokazuje, jak głęboko osadzona jest Jego godność królewska. Polega ona na służbie: „kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą” (Mt 20,26). On, prawdziwy Syn Boży i Człowiek „uniżył samego siebie” (Flp 2,8). Tak więc, im niżej schodzę w służbie, tym bliżej jestem Jezusa. Wtedy cała moja siła jest z Niego. Takie przywództwo staje się bezpieczne, wyzute „ze swoich pożytków”, nie ma tu gry czy manipulacji. A odpowiedzialność jest wobec samego Boga, którego wsparcie przekracza ludzkie możliwości.
Św. Benedykt w swej regule zauważył, iż od duchowości opata zależy jakość klasztoru. Dziś podobne stwierdzenie można wyczytać w dziełach Williama Edwarda Deminga, profesora amerykańskiego, który zreformował przemysł Japonii. Mówił on, że od duchowości szefa zależy 90% skuteczności firmy.
Tu fantastyczny jest przykład św. Królowej Jadwigi, o której wiemy, że przed podjęciem ważnych decyzji miała wiele nieprzespanych nocy. To, co rozpoznała na modlitwie, przeradzało się w czyn. Była skuteczna, bo nie była sama.
Jej geniusz kobiety pozwolił dostrzec w królu Władysławie Jagielle charakter przywódcy i uznać go. Dzięki temu ich współrządy zjednoczyły Polskę i Litwę, największe w Europie państwo wielonarodowe i wielowyznaniowe.
KRYZYS W RODZINIE
Można dojrzewać przez kryzys: następuje wtedy dezintegracja, a potem integracja na głębszym poziomie. Ale ten proces zdaje się być trudniejszym, gdy sprawa dotyczy rodziny. Bo kryzys rodziny to, można by rzec, kryzys ludzkości. Każdego człowieka na kuli ziemskiej dotyczy kwestia rodziny: z niej każdy bierze początek i w niej powinien mieć sprzyjające warunki, aby rozwijać się i stawać dojrzałym i mądrym człowiekiem, obywatelem itd. Jaka jest więc rodzina, taki jest człowiek, który z niej wychodzi, aby zacząć budować kolejną wspólnotę życia i miłości. Kiedy zatem rodzina doświadcza kryzysu, to ma to ogromne znaczenie w bardzo szerokim kontekście.
Kryzys w rodzinie nie musi oznaczać zawsze sytuacji złej; ważne jest w jaki sposób rodzina przechodzi przez kryzys. Kryzys jako taki jest wpisany w życie każdego z nas, zatem także w każdą rodzinę. Można jednak różnie przeżywać kryzys. Może on być dla poszczególnych członków rodziny zaproszeniem do przejścia na wyższy poziom funkcjonowania w relacjach, czyli: żeby być bardziej wolnym i kochającym. Ale może też prowadzić do różnych dysfunkcji czy wręcz patologii.
Wydaje się, że to co jest istotne w zdrowym i rozwojowym przechodzeniu przez kryzys w rodzinie, to wzajemne relacje pomiędzy jej członkami. Im bardziej są bliskie, autentyczne, tym większa szansa, że będą one zarówno wsparciem, jak i motywacją do wspólnego radzenia sobie z kryzysem. Gdy te więzi są słabe lub ich wręcz nie ma, to wówczas jest ryzyko, że kryzys mocno osłabi rodzinę jako wspólnotę, a wręcz doprowadzi do jej rozpadu. Oczywiście, kryzys w rodzinie może też dotyczyć samych relacji, co dziś jest chyba najczęstszym problemem, wówczas rodzina będzie potrzebowała wsparcia kogoś z zewnątrz, np. terapeuty, mediatora, osoby duchownej itp.
Kiedy członkowie rodziny wyznają podobne wartości, kiedy spotykają się również na płaszczyźnie duchowej, religijnej z pewnością są mocno uposażeni, aby dojrzale stawiać czoła różnym kryzysom, które są stałą częścią naszego życia.
Św. Jadwiga Królowa pokazuje nam przez swoje doświadczenie przechodzenia przez ogrom sytuacji trudnych, które mogłyby wszystko zniszczyć, jak mądrze przeżyty kryzys w rodzinie może stać miejscem wzrostu i formacji duchowej.
Kryzys w chorobie
Choroba i śmierć są nieodłącznie wpisane w życie ludzkie. Bywa jednak tak, że jego naturalny bieg zostaje zakłócony przez diagnozę lekarską, która jest jak wyrok skazujący. Wówczas pojawia się kryzys, któremu towarzyszą trudne egzystencjalne pytania typu: Dlaczego akurat mnie to spotkało?! Załamuje się psychika, pojawia się kryzys duchowy, co pogarsza i tak ciężką sytuację. Czasem nam się wydaje, że chory potrzebuje naszego pocieszenia czy zapewnienia, że wszystko będzie dobrze. Nie, on potrzebuje naszej obecności i bycia wysłuchanym.
Jeden z kapelanów szpitalnych zauważył, że bardzo wiele ludzkiego cierpienia się marnuje. A można by je opatrzeć intencją, ofiarować jako duchowy dar za kogoś lub za coś.
Nieuchronnie nadchodzi moment śmierci. Dla osób starszych, które mają się ku końcowi, jest to coś, co rozumieją: mam dziewięćdziesiąt lat, czas już na odejście. Nie mają zatem żalu do nikogo, nie płaczą. Ale dla młodszych to dramat, z którym trudno się pogodzić. Są wiec lęki, łzy i żale. Temat śmierci staje się tabu, nie porusza się go w rozmowie z bliskimi, choć tyle niezałatwionych spraw można by podjąć. Uwaga skupia się głownie na tym, by nie bolało.
Jakże wtedy potrzebni są bliscy ludzie, którzy przyjdą z pomocą, by wielowymiarowo wesprzeć. Którzy potrafią zadbać nie tylko o dobrą opiekę lekarską i pielęgnacyjną, ale i potrzeby duchowe: zapewnią o modlitwie wstawienniczej, umożliwią dostęp do życia sakramentalnego. Wtedy łatwiej przychodzi pogodzenie się z tym nagle urwanym życiem i jego planami: że nie będę na ślubie córki, że nie ucieszę się wnukami, że nie sfinalizuję rozpoczętych projektów (…).
Warto podpatrywać świętych – a w tym Jadwiga Królowa jest niedościgłym wzorem – jak rozgrywać ten najbardziej decydujący moment umierania, który może stać się owocem dojrzałości życiowej i zdecydować o całej wieczności.
Dodaj komentarz