Apostolstwo

Cieszcie się ze Mną, bo znalazłem owcę, która Mi zginęła. (Łk 15, 6)

Ze względu na samą naturę życia zakonnego i z uwagi na przyjęty charyzmat świętej Jadwigi Królowej życie każdej z nas jest ukierunkowa­ne na apostolstwo. Chcemy wzrastać w gorliwości o zba­wienie wszyst­kich ludzi i w miłowaniu ich z Chrys­tusem i dla Chrys­tusa. Ten osobisty wymiar apostol­stwa jest organicz­nie złączony ze wspól­nym Dziełem apostolskim, jakie podejmuje nasze Zgromadzenie:

Głównym zadaniem apostolskim naszej Wspólnoty jest pomoc w przygotowaniu ludzi dorosłych do sakramentów chrześcijańskiego wtajemniczenia: chrztu, bierzmowania i Eucharystii. Praca w Katechumenacie wiąże się też z duchową pomocą osobom towarzyszącym katechumenom, ich rodzicom chrzestnym oraz wszystkim, którzy współtworzą ich najbliższe środowiska. Troską obejmujemy również osoby już ochrzczone, by spotkały Chrystusa w pozostałych sakramentach i nawiązały z Nim zażyłą więź. Służymy ludziom zagubionym i przeżywającym kryzys wiary. Staramy się wspierać tych, którzy znaleźli się w dramatycznej sytuacji życiowej, czy wręcz stracili sens życia. Metodą naszej pracy są indywidualne rozmowy. Towarzyszymy ludziom w trudzie odkrywania prawd wiary i śladów Bożych w ich życiu: w ich osobistej historii i w ich codzienności. W tej chwili posługujemy w trzech ośrodkach katechumenalnych: w Krakowie, w Szczecinie i w Łodzi.

Apostol­stwo nasze urzeczywistnia się przede wszystkim w modlit­wie i ofierze oraz przez dawanie swoim życiem prostego świadectwa. Jednocześnie mamy świadomość, że owoce naszej apostolskiej działal­ności zależą przede wszystkim od mocy naszej więzi z Chrystusem.

Posługi­wa­nie spotka­niu Chrystusa z ludźmi traktujemy więc jako dzieło miłosierdzia Kościoła, który z ustanowie­nia Chrystusa niesie pomoc głodnym i spra­gnionym Boga, Jego pokoju i mocy Jego miłości.

 ***

Na źródło naszego apostolstwa wskazuje druga część nazwy Zgromadzenia: Siostry św. Jadwigi Królowej Służebni­ce Chrystusa Obecnego – Chrystus obecny w liturgii jest ośrodkiem naszego życia…

Trwanie przy Obecnym. Dla nas, Sióstr Świętej Jadwigi Królo­wej Służebnic Chrystusa Obecnego, nie powinno być nigdy nic ważniejszego „od świado­mości, że w liturgii w spo­sób niewidzialny, lecz rzeczywisty, działa Chrystus przez swojego Ducha”. Staramy się otaczać wiarą, nadzieją i miłoś­cią wieloraką obecność Chrystusa w liturgii, odkrywając Go wciąż na nowo i czcząc Go w osobie kapłana i w zgromadzeniu liturgicz­nym, w słowie Bożym i w eucha­rystycznych Posta­ciach. Trwanie przy Obecnym poczytujemy sobie za największą łaskę, dlatego przekazany nam charyz­mat uznajemy za szczególny dar dla naszego Zgroma­dzenia i chcemy go dzielić z innymi.

Eucharystia gorejącym centrum Obecnoś­ci. Jednocząc się w Eucharystii z Chrystusem jako Zbawi­cielem świata i Oblubień­cem Kościoła, pragniemy, aby wszyscy ludzie Go szukali i znale­źli. Otaczamy Chrystusa czcią i miłoś­cią, gdy spotykamy Go w Eucharystii, owym gorejącym centrum Jego obecności, i w upragnionym przez Niego miejscu przebywa­nia – w czło­wieku – i staramy się mieć coraz głębszą świado­mość, że Chrystus żyje w naszym własnym wnętrzu i pragnie być tam przez nas nieustannie odnajdywany.

Posługa sprawowanej liturgii. Pragnąc być blisko Obecne­go i posługiwać Jego spotkaniu z ludźmi, podejmujemy bezpośre­dnią posługę sprawowanej liturgii sakramentów i liturgii uświęcenia czasu. Pracując jako zakrystianki, katechistki, posługując w katechumenacie i angażując się w różne obszary duszpasterstwa, przez swoją stałą formację, dyspozycyj­ność i czuwanie przy Obecnym staramy się tworzyć taki klimat wiary, nadziei, miłości, życzliwości i gościnności, by przychodzą­cy do świątyni ludzie mogli łatwiej spotkać Pana.

Ośrodki katechume­natu. Gdy w krajach o tra­dycji chrześ­cijańskiej wzrasta liczba ludzi nie­ochrzczo­nych, Kościół wychodzi im naprzeciw w posłu­dze katechumenatu, czyli w odrodzonej po Soborze Waty­kań­skim II starożytnej instytucji przygotowującej do­ro­słych do chrztu, bierzmowania i Eucharystii. Zgodnie z celem, dla którego powstało nasze Zgromadze­nie, odda­jemy się do dyspo­zycji lokal­nego Biskupa i pomagamy kapłanom w tworze­niu i prowa­dze­niu ośrodków katechu­menatu według zasad określo­nych w księdze Obrzędów chrześcijań­skiego wtajemni­czenia dorosłych. W tej chwili posługujemy w trzech ośrodkach katechumenalnych: w Krakowie, w Szczecinie i w Łodzi (Wejdź na strony poszczególnych Ośrodków i dowiedz się więcej na temat duszpasterstwa katechumenalnego w danej diecezji).

[showhide more_text=”Pokaż więcej” less_text=”Pokaż mniej”]

Słowo‑spotkanie‑odpowiedź. Mamy żywą świadomość, że podstawą ewangelizacji w katechumena­cie jest osobowe, bliskie spotkanie z Chrystusem. Dlatego przekaz wiary katechumenom powinien mieć cechy inicjacji: głoszone słowo powinno podprowadzać do spotkania z rzeczywistym Głosicielem słowa, Chrystu­sem, i przynaglać ich do odpowiedzi miłości, jaką jest zerwa­nie z grzechem i przylgnięcie do Pana. Ten proces powinien się powtarzać stale, na każ­dym etapie kate­chumenatu, „pociągając za sobą stopnio­wą zmianę myśli i obyczajów”.

Objawianie przychodzącego w roku litur­gicznym. Słowo Chrystusa objawia ludziom zbawcze misterium, odwieczny plan Boga, który jest odpowiedzią na wszystkie pytania dręczące człowieka. To misterium dostępne jest na dzisiejszym etapie dziejów w kolejnych wydarzeniach roku liturgicznego, gdzie „sam Chrys­tus” przychodzi w swoich tajemni­cach, od Adwentu do ostatniej niedzieli roku, i odsłania je stopniowo, „z biegiem roku”.

Mamy świadomość, że katechizacja katechumenów powinna prowadzić nie tylko do należytej znajomości dogma­tów i przykazań, ale przede wszystkim i najpierw do głębokiego poznania tajemnicy zbawienia, w której pragną uczestniczyć. Dostosowane do rytmu roku obrzę­dy katechumena­tu, które są jakby rozłożeniem chrztu na kolejne etapy, pozwalają wyraź­niej dostrzec znaczenie tego sakra­mentu dla przemiany myślenia, postępowania i mod­litwy.

Indywidualne scala się ze wspólnotowym. Świadectwo wiary Kościoła gro­ma­dzącego się przy Panu obecnym w liturgii jest nieodzowne dla prawi­dłowego rodzenia się i dojrzewania wiary katechu­menów. Ale równie nieodzo­wna jest indywidualna kate­chiza­cja, gdzie katechista w oso­bowym spotkaniu i budowaniu więzi z katechizowanym pomaga mu otwo­rzyć się na działanie łaski i wejść w osobowy kontakt z obec­nym Bogiem. O tę dwuwymiarowości doświadczenia, we wspólno­cie i w kontak­cie osobistym, staramy się pamiętać i o jej zachowanie się troszczyć.

Objawiać Ewangelię życiem. Cieszymy się również ze współpracy ze świeckimi, ponieważ razem z nimi chcemy wypełniać po­ciąga­jące zadanie uświęcania świata. Od nas wszystkim bowiem Chrystus wymaga głębokiego z Nim zjedno­czenia w sakramen­tach, bo tylko On przekształca, zba­wia i zwycięża świat, ale równocześnie wzywa nas do mądrego włączania się w ten świat przez dostrze­ganie i wykorzystywanie pozytywnych wartości tkwiących w nim. Dlatego chcemy pomagać i towarzyszyć świeckim, zwłaszcza przez modlitwę i ofiarę, aby razem z nami objawiali Ewan­gelię życiem i wprowadzali ją na kształt zaczynu w swoje rodziny, zawody i środowis­ka. Prawda jest taka, że potrzebujemy się wzajemnie.

Kobieta powiernicą ewangelicznego orę­dzia. Pełnimy swoje apostolstwo w sposób właści­wy kobiecie. Pragniemy pomagać kobietom, by odkrywały swoją godność i powo­ła­nie, ów szczególny „geniusz”, na którego objawienie się oczekują nasze czasy. Jest nim bowiem obdarowywa­nie ludzi miłością macierzyńską w róż­nych dziedzinach apostolskiej posługi. Z natury wrażliwa na tajemnicę, kobieta‑kate­chistka może niejednokrotnie łatwiej odsłaniać powiązanie tego, co widoczne i ukryte, ujawniać łączność między doczesnością i wiecznością, życiem powszednim i obecnością Bożego królestwa. Nasza posługa powinna być dyskretna i delikatna, osobista i serdeczna.

W cichym wzorze Matki Chrystu­sowej, Służebnicy Pańskiej, i w wielorakim posługiwa­niu Królowej Jad­wigi odsłania nam się atrakcyjność służebnej roli kobiety w Kościele i świecie: przyjmując i ochraniając słowo Ewangelii, jest przekazi­cielką Życia.

Testament z Wieczernika. Nasza Wspólnota zakonna jest centralnym ogniwem Dzieła powołanego przez naszego Założyciela dla posługi Chrystuso­wi obecnemu w liturgii i Jego spotkaniu z ludźmi. (Wspólnoty dzieła mają na prawym pasku ekranu odnośniki do swoich stron). Troszcząc się o katechu­me­nów i katechistów, o małe wspólnoty świeckich (wśród również o świeckich konsekrowanych),  nasza Wspólnota pragnie przez sam fakt gromadzenia ludzi wokół wspólnej ewangeliza­cyjnej misji realizować testament z Wieczernika, abyśmy wszyscy „stanowili jedno”. Mamy świadomość, że jedność w miłości ma wielką moc apostol­ską i jest upragnio­nym przez Niego znakiem Jego obecności w świe­cie.

[/showhide]