Dziś znanych jest około 40 pozycji biograficzno-hagiograficznych poświęconych postaci Michała Giedroycia. Najstarsza pochodzi z 1544 roku, najnowsze z 1981 i 1985 roku. W roku 1521 w związku z szerzącym się kultem po raz pierwszy otwarto jego grób, a w roku 1624 roku sufragan krakowski Tomasz Oborski z polecenia ordynariusza biskupa Marcina Szyszkowskiego dokonał aktu podniesienia jego relikwii („sublevatio ossium”). Zabrakło jednak aktu Stolicy Apostolskiej, zezwalającej na oficjalne składanie mu czci. Mimo to kult Michała Giedroycia trwa do dziś. Jest patronem chorych i zakrystianów.
W dniu 12 maja 1985 r. w słynnej procesji z Wawelu na Skałkę, po raz pierwszy w jej historii, za relikwiami św. Wojciecha i św. Stanisława niesione były także relikwie błogosławionego Michała, przybrane biało-czerwonymi kwiatami. Miało to swoistą, historyczną wymowę w przededniu innej rocznicy: 600-lecia przyjęcia chrześcijaństwa przez Naród Litewski. W kościele św. Marka założono też księgę łask otrzymywanych za pośrednictwem Błogosławionego, zostały bowiem odnowione starania o dopełnienie aktu jego beatyfikacji.
24 kwietnia 1998 roku nastąpiło zamknięcie procesu informacyjnego na szczeblu diecezjalnym w sprawie zatwierdzenia kultu bł. Michała Giedroycia, czego dokonał kard. Franciszek Macharski w czasie uroczystej Mszy świętej u grobu Błogosławionego w kościele św. Marka. Jego czciciele w każdy piątek podczas Mszy świętej o godz. 7.00 rano, a w II piątek miesiąca o 12.30 (w tymże kościele), modlą się o jego kanonizację. Ufając Bożej dobroci, możemy się jej więc spodziewać.
