Nasza Wspólnota – Zgromadzenie Sióstr Świętej Jadwigi Królowej Służebnic Chrystusa Obecnego – została założona przez Księdza Biskupa Wacława Świerzawskiego w 1990 roku w Krakowie.
Po markach (nieistniejący już dziś zakon, którego miejscem posługi w Krakowie był kościół św. Marka, przy którym powstałyśmy) przejęłyśmy ich emblemat – czerwone serce z krzyżem. Znak serca z krzyżem jest dla nas czytelnym skrótem: miłuj miłością ukrzyżowaną i czyń co chcesz. W tym symbolu zawarta jest jeszcze druga strona tej tajemnicy: jeśli miłujesz, doświadczysz krzyża. Miłość, która nie cofa się przed cierpieniem, przed ofiarą, „miłość cierpliwa”, jest największą mądrością uczniów Chrystusa.
INSPIRACJE DLA NASZEGO POWSTANIA [1]
KATECHUMENAT
Z początkiem 1982 roku ks. Świerzawski, jako członek Komisji Episkopatu Polski do Spraw Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego, otrzymał z sekretariatu Komisji do adiustacji przekład Obrzędów chrztu dorosłych – po wnikliwym przestudiowaniu tekstu i porównaniu go z editio typica przekazał swoje uwagi i interwencje, które zostały uwzględnione w polskim wydaniu Ordo initiationis christianae adultorum (rok wyd.1988).
Po zapoznaniu się z bogactwem odnowionych obrzędów chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych, poświęcił im jeden z rocznych cykli swych katechez mystagogicznych głoszonych w kościele św. Marka. Na wzrost zasianego ziarna nie trzeba było długo czekać.
„Obrzędy chrztu dorosłych” wzbudziły w Księdzu żywe zainteresowanie i stały się treścią jego duszpasterskiej posługi. Myśl o założeniu Zgromadzenia zaczęła się w nim łączyć z zamiarem powierzenia nowej Wspólnocie zadania posługi w katechumenacie.
Odnowa religijna poprzez wtajemniczanie w sakramenty jawiła się coraz wyraźniej jako wielka szansa pogłębienia życia sakramentalnego wiernych: zaczęli się zgłaszać katechumeni, a ludzie ze wspólnoty świętomarkowej (w tym również panie z Instytutu) włączyli się w pomoc jako katechiści pomocniczy.
Jedna z przyszłych sióstr, będąc teologiem, współtworzyła razem z kilkoma kapłanami mieszkającymi przy kościele św. Marka team katechistów. W tym czasie Ks. Świerzawski otworzył w Instytucie Liturgicznym dwuletnie Studium Katechumenalne, przygotowujące przyszłych katechistów.
Gdy pod koniec lat osiemdziesiątych widać już było, że kolejne próby znalezienia miejsca na dom zakonny kończą się z różnych powodów niepowodzeniem, zaadaptował dla nowo rodzącej się Wspólnoty zakonnej strych nad przylegającą do kościoła św. Marka kamienicą, w której od XIV do XIX wieku mieścił się klasztor nie istniejącego już dziś zakonu białych augustianów, zwanych markami. W tym symbolicznym miejscu miały niebawem rozpocząć życie zakonne pierwsze siostry jadwiżanki. I to miejsce jest Domem Macierzystym naszej Wspólnoty.
JADWIGA
Kolejne wydarzenie zaważyło mocno na życiu przyszłej Wspólnoty jadwiżańskiej: ks. Świerzawski został wybrany rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej, co skonfrontowało go nagle z Patronką Akademii, świętą (wówczas jeszcze błogosławioną) Jadwigą Królową. Odświeżyło się w nim wtedy przeżycie wydarzenia beatyfikacji, najpierw owej beatificatio aequipollens, kiedy Ojciec Święty, kończąc Synod Krakowski, odprawił 8 czerwca 1979 roku Mszę świętą z użyciem formularza o Królowej Jadwidze, a następnie, 5 czerwca 1987 roku, cichej, zamkniętej uroczystości przeniesienia Jej relikwii do ołtarza Czarnego Krucyfiksu – ksiądz Świerzawski był świadkiem obu tych wydarzeń. I tak pisał o ich wpływie: „Już podczas pierwszego roku akademickiego, w związku ze zbliżającymi się rocznicami, zbliżyłem się do Jadwigi jako do postaci historycznej. (…) Był to równocześnie czas, kiedy tworzyłem Zgromadzenie Sióstr Służebnic Chrystusa Obecnego, przygotowywane od kilku lat dla posługi w katechumenacie, dla przekazu wiary ludziom dorosłym nie ochrzczonym metodą sakramentalnej inicjacji. Już jesienią 1989 roku zdecydowałem o związaniu Zgromadzenia z patronatem Królowej Jadwigi, dostrzegając niezwykłą płodność jej charyzmatu zarówno dla duchowego rozwoju sióstr, jak i – poprzez symbol chrztu Litwy – dla ich apostolskiej posługi w Kościele”.
Za dewizę dał Założyciel nowemu Zgromadzeniu słowa Dilige et fac quod vides, „miłuj i czyń co widzisz”, nawiązując w ten sposób do Reguły św. Augustyna (i do jego Dilige et fac quod vis, „miłuj i czyń co chcesz”), którą położył u podstaw zakonnych Konstytucji, oraz do słów, które według tradycji wypowiedział Ukrzyżowany do Królowej Jadwigi: Fac quod vides, „czyń co widzisz”. Ale w centrum duchowości Zgromadzenia jest Obecny. Aby nie było nieporozumień: to zawsze Ten, który jest w Eucharystii, Emmanuel, Bóg bliski, Oblubieniec z «Pieśni nad Pieśniami». Dlatego patronat św. Jadwigi Królowej pojawił się w drugiej kolejności – pierwotnie dał Ojciec Założyciel tworzonej przez siebie Wspólnocie tytuł, który w tej chwili jest drugim członem jej pełnej nazwy: Służebnice Chrystusa Obecnego.
[1] (na podstawie artykułu z książki jubileuszowej dedykowanej naszemu Ojcu Założycielowi „Diligis Me? Pasce” z r. 2000)
