“Rozpamiętując” życie bł. Michała Giedroycia

Niech trwa w nas braterska miłość. […] Pamiętajcie o swych przełożonych, którzy głosili wam słowo Boże, i rozpamiętując koniec ich życia, naśladujcie ich wiarę. Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki. (Hbr 13,1-8)

Kończymy właśnie liturgiczną lekturę Listu do Hebrajczyków. Słyszymy dziś wezwanie do trwania w miłości braterskiej, miłości wzajemnej. I dostajemy wskazówkę jak uchować wiarę: poprzez przyglądanie się “ich wyjściu” (= śmierci) pasterzy, poprzedników naszych, poprzez oglądanie owoców ich postępowania.

Prawdą jest, że mnie osobiście wzmacnia świadectwo świętych (tych w niebie, jak i tych jeszcze żyjących).

Dziś patrzę na koniec życia mego ziomka, bł. Michała Giedroycia, który niedawno doczekał się zatwierdzenia wielowiekowego kultu.

Michał, pochodzący z kniaziowskiego litewskiego rodu, niepełnosprawny od dzieciństwa, nie zamyka się we własnym cierpieniu… Służy Bogu i ludziom. W dojrzałym wieku staje się zakonnikiem (Zakon Kanoników Regularnych od Pokuty, inaczej zwanych Białymi Augustianami, bo noszą biały habit, a my – jadwiżanki wawelskie – po nich biały habit odziedziczyłyśmy).

Jest zakrystianinem w kościele św. Marka w Krakowie. Nie przyjmuje święceń kapłańskich, nie jest “na świeczniku”, nie jest znany, ale jednak głosi słowo Boże, głosi je swoim życiem. Przychodzą do niego ludzie, prosząc o radę, prosząc o wstawiennictwo. Skuteczność modlitwy i wstawiennictw Michała już za życia (i po śmierci) zachowały kroniki kościelne św. Marka.

W swoim życiu Michał robi proste, służebne, rzeczy. Można wręcz powiedzieć: robi małe rzeczy. Ale robi je w wielki sposób. W tym się kształtuje jego świętość. Michał wie, że Bóg widzi w ukryciu. Jest wierny w małych sprawach. Jego wierność i cierpliwość przynoszą owoce prorokowania, uzdrawiania, pocieszania, wstrzymywania pożarów. To widzialne łaski, a ile niewidzialnych cudów za jego wstawiennictwem się dokonuje, wie tylko niebo.

Cichy, skromny zakonnik, żyjący w XV wieku, przez sześć stuleci nie zapomniany mimo nieistnienia działu reklamowego, bez możliwości internetu, kamer, dyktafonów itp… Nie napisał dzieł, nie zostawił spuścizny. Dlaczego o nim dziś Kościół nie zapomniał? Dlaczego o nim mówi przez fakt zatwierdzenia kultu?

Przypomina mi się zapewnienie Jezusa: “co mówię wam w ukryciu, będzie głoszone na dachach“. Michał miał usłyszeć na modlitwie od Jezusa: “bądź cierpliwy aż do śmierci, a dam ci koronę chwały“, co wyznał przed śmiercią (a kapłan słuchający przezornie nie przyrzekł mu dyskrecji w tym względzie). Michał Giedroyć nie zawiódł się na zaufaniu Ukrzyżowanemu! Od Niego czerpał siłę cierpliwej miłości. Przypominał mu wciąż o tym znak serca z krzyżem, który nosił na swoim habicie …

Kiedy słyszę dziś na liturgii: “Jezus Chrystus wczoraj, dziś i na wieki, ten sam…” – upewnia się moje serce, że nie zawiedzie się w ufności i wierności skierowanej ku Jezusowi. Błogosławiony Michał jest mi dany, jest nam dany, jako dowód Bożej pamięci, Bożej wierności.

XV wiek – wówczas żył bł. Michał – dla Krakowa to czas szczęśliwy, nawet się mówi “felix saeculum Cracoviae“. Czas trwania miłości braterskiej, czas świętości. Z tego czasu mamy sześciu świętych, świętych z jednego miasta: Jan Kanty, Szymon z Lipnicy, Michał Giedroyć, Świętosław Milczący, Izajasz Boner, Stanisław Kazimierczyk. Jeszcze niektórzy dodają Władysława z Gielnowa, bo też w tym czasie studiował w Krakowie. Ci ludzie czerpali siłę miłowania i służby z modlitwy i ze wspólnych rozmów.

Czy można jednak mówić o jakimś czasie, że jest szczęśliwy? Czy znaczyłoby to, że jakiś inny czas jest nieszczęśliwy? A może lepiej zapytam wprost: jaki jest mój czas? Czas, w którym żyję? Czy można w tym “moim” czasie żyć wiernością, miłością Boga? Czy można Nim się dzielić i wzajemnie się wzmacniać?

Mój rodak Michał na łożu śmierci mówił do braci o miłości, mówił do braci, by zachowali regułę i by trwała obopólna miłość. Słyszę jakby echo dzisiejszego czytania… “Niech miłowanie trwa“. Wszystko jest łaską. Życie wierne w codzienności jest łaską, czasem łaską “białego” męczeństwa. A łaska potrzebuje tylko jednego – przyjęcia, mojego FIAT. Wówczas każdy czas, każdy chronos, staje się kairosem (czasem Bożego działania).

Bł. Michał swoim życiem i tym wszystkim, co Bóg w nim i przez niego dokonał, otwiera mi oczy na Obecność OBECNEGO i wiernego Boga w moim życiu, t.j. we wszystkim co małe, a co składa się na konkret mojej codzienności.