Skip to content
Jadwiżanki Jadwiżanki

Menu

  • Wspólnota
    • Historia
    • Charyzmat
    • Patronowie
    • Formacja
    • Klasztory
  • Aktualności
  • Czytelnia/blogi
    • Czytelnia
    • Rozważania
    • Okno biblijno-liturgiczne
    • Z pism Założyciela
    • Bibliografia Założyciela
    • Varia
    • Blogi
    • Dom Modlitwy
    • Iść za Barankiem
    • Angelologia i dal
    • Głębiej niż widzisz
    • Kwiaty w kościele
    • Katechumenat w Łodzi
    • Vlog liturgiczny
    • Sponsa Verbi
  • Powołania
  • Galeria
  • Kontakt
  • Klasztory

Wielki Czwartek

1 kwietnia 2021 1 kwietnia 2021 w dziale Komentarze, Z pism Założyciela
Bp Wacław J. Świerzawski

Ten święty czas powinien być jednym wielkim przeżyciem, dniem rozciągniętym na trzy doby, jednym wielkim przebywaniem z Panem naszym Jezusem Chrystusem – tak jak czynilibyśmy to z kimś najbliższym, gdyby leżał na łożu śmierci, nie odstępując od niego ani w dzień, ani w nocy – trwaniem z Jezusem w Jego agonii i w Jego ekstazie, w upojeniu zmartwychwstania.

Ale żeby tak było, trzeba znać treść tych dni i trzeba się do nich przygotować:

Znać – to przede wszystkim umieć ogarnąć całość i wzajemne powiązania tych trzech dni: umieć zobaczyć dialektykę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, tych egzystencjalnych wydarzeń Wielkiego Piątku i Wielkiej Nocy Paschalnej utajonych w akcie Eucharystii, w wielkoczwartkowej Ostatniej Wieczerzy.

Przygotować się – to przeżyć w duchu wiary, nadziei i miłości Wielki Post, ale także przyjąć propozycję Kościoła, aby rozpocząć przeżywanie całości tych trzech dni od modlitewnego czuwania (…). Sięgający pierwszego tysiąclecia obyczaj Ciemnej Jutrzni Wielkiego Czwartku, Piątku i Soboty (…) odradza się w niektórych świątyniach i z roku na rok gromadzi coraz więcej wiernych.

Uczniowie Chrystusa zbierają się na wspólną modlitwę lamentacji i psalmów, których śpiew przeplatany jest czytaniem z Listu do Hebrajczyków i starożytnymi homiliami komentującymi misterium paschalne, a także pasmami milczenia lub czuwania z Czuwającym.

Symbolika piętnastu świec płonących na trójkątnym świeczniku, gaszonych stopniowo po kolejnych psalmach i czytaniach, oznacza dwunastu Apostołów i dwu uczniów Chrystusa, którzy Go jeden po drugim opuszczali w godzinę męki, a pozostawienie na koniec jednej, najwyższej świecy płonącej w półmroku i wreszcie wyniesienie jej ze świątyni jest znakiem Chrystusa osamotnionego w czekaniu na śmierć.

Zakłócający ciszę hałas głośnego zamknięcia ksiąg i uderzenia w pulpit symbolizuje zgiełk czyniony przez tych, którzy Go pojmali, i przez tłum gromadzony przed pretorium Piłata i pod krzyżem.

Kościół, proponując taki sposób przeżycia największej tajemnicy Jezusa i naszej, naśladuje w tym swego Pana, który spędzał noce na modlitwie przed podjęciem z nadejściem dnia swojej zbawczej działalności (Łk 6, 12; 21, 37). Tak czynili też przedtem prorocy, Mojżesz na Górze Synaj (Wj 24, 12-18), Samuel w świątyni (1 Sm 3, 10), Eliasz na Górze Horeb (1 Krl 19, 9-14).

Czuwanie Chrystusa staje się czuwaniem Kościoła, przedłuża się w jego czuwaniu. Jest ono oczekiwaniem Oblubienicy, która natchniona przez Ducha Świętego przygotowującego go do zaślubin, mówi do swego Oblubieńca: „Przyjdź, Panie, przyjdź niebawem” (por. Ap 22, 17-20). Oblubienica jest już obmyta we krwi Baranka (Ap 7, 14), piła już ze źródła wody żywej (J 3, 29) i nosi pieczęć Ducha (2 Kor 1, 22), który czyni ją świętą.

I dlatego musi czuwać. Wie bowiem to, czego nie wiedzą inni, ci, którzy nie czuwają: że Pan jest blisko. Taki jest sens chrześcijańskich czuwań, wigilii – chrześcijanie czekali wiedząc, że Pan JEST i na pewno się objawi. I nigdy ich oczekiwanie nie doznawało zawodu. (…)

Czuwanie liturgii czytań, Ciemnej Jutrzni, wprowadza nas w wielkie misterium Eucharystii, które mamy wprawdzie każdej niedzieli, a nawet codziennie – ale przez uczestnictwo w wielkoczwartkowej liturgii jeszcze głębiej rozeznajemy jego treść.

Dodajmy dla pełnego obrazu, że przez długi czas w katedrach na Zachodzie odprawiano w Wielki Czwartek trzy Msze świętej: pierwszą rano, dla pojednania pokutników, dziś byśmy powiedzieli dla wspólnej, generalnej Komunii po rekolekcjach, drugą w połowie dnia, dla konsekracji krzyżma i olejów świętych, a trzecią wieczorem, na wspomnienie Ostatniej Wieczerzy i pierwszej Eucharystii. (…)

 

Liturgia Wielkiego Czwartku wprowadza nas w to, co jest ukryte w Eucharystii

Liturgia Wielkiego Czwartku była i jest tak ustrukturowana, że nas wprowadza nie tylko w to, co dokonało się w Wielki Czwartek, a więc w samo wydarzenie Ostatniej Wieczerzy, ale w to, co jest ukryte w Eucharystii jako rzeczywistość.

Przez obrzęd sprawowanej Eucharystii, czyli przez to, co się dokonało w Wielki Czwartek w Wieczerniku, wprowadza nas liturgia w wydarzenie Wielkiego Piątku, w śmierć Chrystusa, i w wydarzenie Wielkiej Niedzieli, w Jego zmartwychwstanie. Odnawia więc niejako dla nas, uobecnia szczytowy moment życia Jezusa, jak to sam nazwał: Jego „godzinę”, na którą czekał (J 13, 2), dla której przyszedł (J 12, 27), i jej owoce, czyli to, co się zrodziło w tej wielkiej godzinie krzyża i zmartwychwstania. „Wszyscy zgrzeszyli – te słowa kieruje do nas liturgia Wielkiego Czwartku – i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Jezusie Chrystusie”. Do pojednanych z Nim przez pokutę mówi Kościół, powtarzając słowa Jezusa: „Gorąco pragnąłem spożywać tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał” – i czyni to, co Jezus: powtarza Eucharystię Chrystusa na naszym chlebie, „owocu pracy rąk ludzkich”, łącząc Jego przeżycia z naszymi, a nasze z Jego. Abyśmy przez tę wymianę, gdzie On przyjął w swoje Boskie życie naturę ludzką, zostali przeniknięci Duchem Świętym i aby Duch Święty stał się zasadą naszego życia. (…)

 

Chrystus znaczy Namaszczony

Mniej na ten temat wiemy, bo obrzęd ten sprawuje dla całego lokalnego Kościoła, dla diecezji, biskup w świątyni katedralnej, w gronie swego prezbiterium, w gronie kapłanów, którzy w ten dzień dziękują Bogu za ustanowienie sakramentu kapłaństwa i odnawiają swoje kapłańskie przyrzeczenie wierności.

Ta Msza, podczas której biskup konsekruje krzyżmo święte i święte oleje, rzuca nam ogromnie dużo światła na wieczorną wielkoczwartkową Mszę świętą i na każdą, niedzielną i codzienną Mszę. Dopiero bowiem w świetle konsekracji krzyżma widzimy te warstwy uczestniczenia w Eucharystii (…).

Przypomnijmy: obok zboża i chleba, z którego jest Ciało Pańskie, obok wina, z którego jest Krew Chrystusa, oliwa był jednym z głównych pokarmów narodu wybranego, a potem stała się jednym z symboli ludu Bożego.

Oliwa, olej i wonny balsam to symbol błogosławieństwa Boga, symbol sprawiedliwości jako spełnionego błogosławieństwa, symbol mądrości Boga, symbol przyjaźni (Prz 27, 9), miłości (Pnp 1, 3) i symbol szczęścia, jakie daje wspólnota z braćmi (Ps 133, 2).

Jest też oliwa symbolem radości, oznaczającym dar Bożego wybrania, dar złączony z wylaniem Ducha Świętego, który bierze w posiadanie wybranego człowieka (1 Sm 10, 1; 16, 3).

Jezus jest Chrystusem, to znaczy Pomazańcem Bożym, a my, namaszczeni krzyżmem świętym, stajemy się „wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem” (1 P 2, 9). Uczestniczymy dzięki namaszczeniu w potrójnej funkcji Chrystusa – Proroka, Kapłana i Pasterza. Tajemnica krzyżma jest też tajemnicą Ducha Świętego udzielanego w Chrystusie. To namaszczenie uzdalnia nas do tej wiecznej Eucharystii, która już dziś trwa w niebie i będzie trwać po zakończeniu świata. Która jest dziękczynieniem za to, co Chrystus nam uczynił podejmując śmierć krzyżową, ale także jest darem dla nas: darem pokoju – symbolizuje go gołębica z gałązką oliwną (Rdz 8, 10-11) – i jedności między człowiekiem i Bogiem, Bogiem i ludźmi oraz ludzi między sobą. (…)

 

Bp Wacław J. Świerzawski, „Rok liturgiczny naszą drogą z Chrystusem”, s. 252-261.

Napisała: Marzena Władowska

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

  • Witaj na stronie sióstr jadwiżanek wawelskich. Zapraszamy Cię do poznawania nas i tego, co robimy, bo otrzymałyśmy Dar, którym pragniemy się dzielić:

    „Doświadczenie Obecności Boga przemienia życie człowieka. Jest jak narodziny, jak wydostanie się nagle w przestrzeń człowiekowi właściwą, gdzie można oddychać powietrzem i ze zdumieniem oglądać świat, który jest” (Bp Wacław Świerzawski – nasz Założyciel).

  • Aktualności
  • 25-lecie kanonizacji św. Jadwigi Królowej
  • Zapraszamy i polecamy
  • Nowe teksty

Okno biblijno-liturgiczne

XV Niedziela Zwykła

XV Niedziela Zwykła

XIV Niedziela Zwykła

XIV Niedziela Zwykła

XIII Niedziela Zwykła

XIII Niedziela Zwykła

XII Niedziela Zwykła

XII Niedziela Zwykła

Niedziela Trójcy Najświętszej

Niedziela Trójcy Najświętszej

Zesłanie Ducha Świętego

Zesłanie Ducha Świętego


Katechumenat Kraków

Katechumenat Kraków

Katechumenat Sandomierz

Katechumenat Sandomierz

Katechumenat Szczecin

Katechumenat Szczecin

Ośrodek Formacji Liturgicznej

Ośrodek Formacji Liturgicznej

Fundacja „Powrót”

Fundacja „Powrót”

Katechumenat Łódź

Katechumenat Łódź

KONTAKT

Siostry Świętej Jadwigi Królowej Służebnice
Chrystusa Obecnego (jadwiżanki wawelskie)

E-mail:
jadwizanki.chr@gmail.com

Dom Generalny
ul. Skalica 21B, 30-376 Kraków
tel: (+48) 12 632 97 42

Konto Zgromadzenia:
Bank Pekao S.A. III O. w Krakowie
PL 41 1240 2294 1111 0000 3723 0636

MÓDL SIĘ RAZEM Z NAMI

brewiarz.pl

brewiarz.pl

SKRZYNKA INTENCJI

PYTANIA

POWOŁANIA

E-mail:
powolania12@gmail.com

© 2023 Jadwiżanki